गावच्या मातीचा गंध

कधी -कधी माझ्या गावच्या मातीचा गंध आठवतो. झाडांवर बांधलेल्या घरट्यात राहणाऱ्या पक्ष्यांचा किलबिलाट मला आठवतो.नदीच्या काठावरच्या बागेतील फुलांचा सुगंध मला आठवतो.झाडांच्या वार्‍याची झुळूक मला आठवते. मला ते दिवस आठवतात जेव्हा मित्रांसोबत तासनतास नदीत आंघोळ करायचो.मला ते दिवस आठवतात जेव्हा मी बागेत अनवाणी पायांनी फिरायचो.मला ते दिवस आठवतात, जेव्हा बागेच्या फुलांच्या सुगंधाने हृदय सुगंधी असायचे. आता तो गंध नाही, बालपणीचा आनंद ...

Abhijeet Hatolkar
Initially published on:
गावच्या मातीचा गंध
Photo by vivek from Pexels
कधी -कधी माझ्या गावच्या मातीचा गंध आठवतो. 
झाडांवर बांधलेल्या घरट्यात राहणाऱ्या पक्ष्यांचा किलबिलाट मला आठवतो.

नदीच्या काठावरच्या बागेतील फुलांचा सुगंध मला आठवतो.
झाडांच्या वार्‍याची झुळूक मला आठवते.

मला ते दिवस आठवतात जेव्हा मित्रांसोबत तासनतास नदीत आंघोळ करायचो.
मला ते दिवस आठवतात जेव्हा मी बागेत अनवाणी पायांनी फिरायचो.
मला ते दिवस आठवतात, जेव्हा बागेच्या फुलांच्या सुगंधाने हृदय सुगंधी असायचे.

आता तो गंध नाही, बालपणीचा आनंद नाही,
कर्मकांडाचा सुगंध उरला नाही, अंतःकरणातील अंतर वाढत आहे.
ना मजेचा मूड, ना नात्यांमध्ये आपुलकीची भावना,
प्रत्येकाला स्वतःशी मतलब आहे, त्यांच्या प्रियजनांसोबत
रुसवा वाढला आहे.

ते गाव आता उरले नाही, मातीचा तो सुखद गंध येत नाही.
माळवदं उध्वस्त झाली, कुटुंबे तुटली, आंबटपणाने ह्रदये भरली, भूमीसाठी लढणारी भाऊ-बंदकी.
जीवनात भावनांचा नाही राहिला गोडवा, हृदयात वाढली कटुता.

संस्काराचा सुगंध नाही, सदाचाराचा गंध नाही.
विचारांनी आपली प्रतिष्ठा गमावली े, द्वेषाची ज्योत पेटत पेटली. पुढे जाण्याच्या घाईत आयुष्याची शांतता हरवली,
भौतिकतेची लालसा वाढली, सर्व काही मिळवण्याची हौसच वाढली.

या भावनांचे दिवे लावू, संस्कारांचा सुगंध पसरवू.
या दिवाळीत आपण सर्वजण माणुसकीचे वाद्य वाजवू.
दु:खाचे दु:ख दूर करा, मानवतेची आशा जागवा,
समरसतेचा धडा शिकवा, माता वसुंधरेचे प्राण वाचवा.

कविता का हिंदी विश्लेषण (In Hindi)

कभी-कभी मुझे याद आती है गांव के मिट्टी की वह महक,
अंगन के पेड़से गूंजती पंछियों की वह चहक।

याद है नदीकिनारे के बाग के फूलों की वह सुगंध,
बहती हवा की वह सरसराहट।

मुझे याद है की हम कैसे घंटो गांव की नदी में नहाते थे।
याद है बाग में नंगे पैर कैसे चलते थे, और याद है बागों के फुलों की वह सुगंध।

 अब वह गंध नहीं, बचपन का आनंद नही, अब वह गांव नहीं रहां
, गांव के घर का वह पुराना आशियाना नही रहा। 

गांव की मिट्टी से वह भीनी खुशबु नहीं आती।
जीवन में भावनाओं की नहीं रही मिठास, ह्रदय में बढ़ रही है खटास।

बुराई की दुर्गंध बढ़ी है, अच्छाई की  सुगंध कम हुई है। 
बेईमानी सबतरफ बढ़ गयी है, ईमानदारी का गौरव कहीं नहीं।

खून के प्यासे सबतरफ, हैवानियत बढ़ रही है।
न्याय ही लुप्त हो रहा है, अन्याय  
बढ़ रहा है।

संस्कारों को नहीं रहा सुगंध, और सदाचार को नहीं रहा कोई गंध।
विचारोने अपनी प्रतिष्ठा गवाई है,द्वेष की ज्वाला भड़क रही है।

आगे-आगे बढ़ने की जल्दी में, जीवन की ख़ामोशी लुप्त हो गयी है। भौतिकता का लालच बढ़ गया है, सबकुछ पाने की चाहत बढ़ रही है।
 
  आओ भावनाओं के दीप जलाए, संस्कारो का सुगंध फैलाए।
इस दीवाली हम सब इंसानियत के साज बजाए।

दुखियों के दुःख दूर करे, मानवता की ज्योत जगाए। समरसता का पाठ पढाए, वसुंधरा माता के प्राण बचाए।

Life Messages

Narrative of human and humanity

This is how its culture changing from villages to cities. How has there been a change in the ways of human beings and humanity? How has the difference between the tradition and modernity of the ages increased? Now its pain has become painful. Come this Diwali, remember at least that past days, wear the dress of tradition, wear the mask of smile, remember your village’s and culture and light the lamps of this Diwali sentiments.

Moreover, read another marathi kavita लेक मायेच आभाळ and  Surabhi Mahajan And Her Marathi Poem, काहूर

by Abhijeet Hatolkar

वाचकांना हे पण आवडले